«خانه دوست کجاست» را عباس کیارستمی در سال ۱۳۶۶ یعنی در ۸ سالگی احمد احمدپور ساخت. فیلمی که از شاهکارهای سینمای ایران محسوب می‌شود و در سطح جهان نیز شناخته شده است.
این که احمد احمدپور به همان نقش قانع بود و در مسیر زندگی که مانند همان راه مشهور فیلم پیچاپیچ بود راه‌های دیگری جز بازیگری در پیش گرفت از نکات جالب در زندگی ۴۶ ساله اوست.
نحوۀ آشنایی و انتخاب احمد احمدپور برای ایفای نقش محمد‌رضا نعمت‌زاده هم شنیدنی است و خود کیارستمی فقید در مستندی روایت کرده و گفته به جایی در امام‌زاده هاشم (گیلان) رفته بود و دید جمعیتی از مردمان یک روستا یا شهرستانی کوچک در حال تماشای جابه جایی بقعه یک امام‌زاده‌اند. در آن میان یک پسربچه که نگران‌تر از دیگران به نظر می‌رسید توجه او را به خود جلب می‌کند چرا که کودک بیم داشت بلایی بر سر بقعه بیاید و آسیب ببیند و هم او را به خاطر می‌سپارد.
با همین ذهنیت و خاطره هنگام ساخت فیلم یک راست سراغ آن همان دو برادر می‌رود. بیشتر به خاطر همان چهرۀ نگران و نیز خلوص و صداقت و احساس مسؤولیت در کودک.
می‌دانیم که کارگردان فقید این فیلم را بسیار دوست می‌داشت و جوایز بین المللی فراوانی نیز به آن اختصاص یافت از جمله یوزپلنگ نقرهای لوکارنو.
می‌خواستم بنویسم احمد احمدپور یا محمد‌رضا نعمت‌زادۀ خانه دوست کجاست یادآور معصومیت از دست رفتۀ ماست اما چگونه می‌توان منکر معصومیت نسل‌های بعدی شد یا اگر در مواجهه با واقعیت های آوار شده برای بقا جنگیدند به فقدان معصمیت متهم شان کنیم و آن نگاه و نگرانی و صداقت را مختص همان دهه ۶۰ بدانیم در حالی که دوستان احمد احمدپور گفته‌اند همان خلوص و صفا را در جوانی و بزرگ‌سالی هم حفظ کرده بود و همچنان یادآور آن پرسش ساده بود که عباس کیارستمی بر زبان او گذاشت: خانۀ محمد رضا نعمت زاده کجاست؟
