به گزارش اکو رسانه ، به نقل از تجارت نیوز، در عصر رقابت جهانی برای دستیابی به انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر، چین بار دیگر گام بلندی در صنعت انرژی بادی برداشته است. این کشور با توسعه‌ی بزرگ‌ترین توربین بادی شناور فراساحلی ۵۰ مگاواتی جهان، نه تنها رکورد جدیدی در مهندسی انرژی ثبت کرده، بلکه افق تازه‌ای برای بهره‌برداری از باد در آب‌های عمیق گشوده است. این پروژه عظیم می‌تواند مسیر تولید برق از دریا را متحول کند و وابستگی جهان به سوخت‌های فسیلی را بیش از پیش کاهش دهد.
گامی فراتر در فناوری انرژی بادی
شرکت مینگ‌یانگ اسمارت انرژی (MingYang Smart Energy)، بزرگ‌ترین تولیدکننده خصوصی توربین‌های بادی در چین، اعلام کرده که در حال توسعه یک توربین بادی شناور با ظرفیت ۵۰ مگاوات است. این توربین دارای دو موتور ۲۵ مگاواتی است که توسط برجی با طراحی V شکل پشتیبانی می‌شوند.
این طراحی نوآورانه، ادامه‌ی پلتفرم موفق این شرکت با نام OceanX است که سال گذشته یک توربین دو روتوره ۱۶.۶ مگاواتی را معرفی کرده بود. در طرح جدید، دو روتور غول‌پیکر هر یک به قطر ۲۹۰ متر (معادل سه زمین فوتبال) خواهند بود و بر روی یک سازه مشترک نصب می‌شوند. این یعنی ظرفیت تولید برق هر توربین شناور تقریباً دو برابر بزرگ‌ترین توربین‌های کنونی (۲۰ مگاواتی) خواهد بود.
مقاوم در برابر طوفان‌های سهمگین
نکته برجسته در این فناوری، توانایی خارق‌العاده آن در مقابله با شرایط جوی بسیار سخت است. مدل قبلی OceanX قادر بود حتی در طوفان‌های رده ۵ با سرعت باد ۲۶۰ کیلومتر بر ساعت به تولید برق ادامه دهد. در طرح جدید نیز، پایه شناور Y شکل و برج V شکل طوری طراحی شده‌اند که پایداری در عمق بیش از ۱۰۰ متر (۳۲۸ فوت) آب را تضمین کنند.
این مقاومت بالا به توربین اجازه می‌دهد در آب‌های آزاد و طوفانی، بدون نیاز به زیرساخت‌های ثابت، انرژی بادی را به برق تبدیل کند. پیش‌بینی می‌شود هر واحد از این توربین‌ها بتواند برق ده‌ها هزار خانوار را تأمین کند.
مقیاس صنعتی و کاهش چشمگیر هزینه‌ها
بر اساس اعلام ژانگ چوانوی، مدیرعامل شرکت مینگ‌یانگ، تولید انبوه این توربین‌ها از سال ۲۰۲۶ آغاز خواهد شد. هدف شرکت، کاهش هزینه ساخت به کمتر از ۱۳۰۰ دلار برای هر کیلووات است؛ رقمی که بسیار پایین‌تر از میانگین جهانی است (در اروپا حدود ۶۱۰۰ دلار و در چین بین ۳۰۰۰ تا ۴۳۰۰ دلار به ازای هر کیلووات.)
چوانوی همچنین اعلام کرد که شرکت قصد دارد در فاز نخست، سالانه ۵۰ واحد توربین در استان گوانگ‌دونگ تولید کند و سپس ظرفیت تولید را در فاز دوم به ۱۵۰ واحد در سال افزایش دهد. این شرکت انتظار دارد تا چند صد توربین ۵۰ مگاواتی را برای پاسخگویی به تقاضای رو به رشد جهانی تولید کند.
گسترش جهانی فناوری بادی چین
توسعه این پروژه تنها محدود به چین نیست. شرکت مینگ‌یانگ اخیراً از سرمایه‌گذاری ۱.۸ میلیارد دلاری برای احداث یک مرکز تولید توربین در اسکاتلند خبر داده است. هدف از این سرمایه‌گذاری، تأمین توربین‌های شناور برای بازار بریتانیا و اروپا است. این اقدام نه تنها موجب اشتغال‌زایی برای کارگران سابق صنعت نفت و گاز خواهد شد، بلکه نشان‌دهنده تلاش چین برای تبدیل شدن به قدرت اول جهانی در صنعت انرژی بادی فراساحلی است.
به گفته تحلیلگران، این کشور اکنون با تکیه بر ظرفیت‌های عظیم بادی و خورشیدی خود، شش سال جلوتر از برنامه انرژی تجدیدپذیر ۲۰۳۰ حرکت می‌کند. این یعنی چین توانسته زودتر از پیش‌بینی‌ها به اهداف بزرگ خود در حوزه انرژی پاک نزدیک شود.
از بادهای سهمگین تا آینده‌ای پاک
توربین شناور ۵۰ مگاواتی چین، نقطه عطفی در تحول انرژی‌های بادی دریایی محسوب می‌شود. طراحی دو روتوره، هزینه پایین تولید، پایداری در شرایط سخت و توانایی فعالیت در آب‌های عمیق، همگی ویژگی‌هایی هستند که این فناوری را از رقبا متمایز می‌سازند. این پروژه گامی بزرگ در جهت دستیابی به آینده‌ای کم‌کربن و پایدار است. آینده‌ای که در آن باد و دریا به منبع اصلی انرژی بشر تبدیل می‌شوند.
جایگاه ایران در مسیر انرژی بادی: فرصتی برای جهش فناوری
در ایران نیز گام‌هایی در توسعه نیروگاه‌های بادی برداشته شده است. مناطقی مانند منجیل، بینالود، کهک، تربت جام و زابل به قطب‌های تولید برق بادی تبدیل شده‌اند. ظرفیت نصب‌شده‌ی فعلی کشور بر اساس اعلام محسن طرزطلب، معاون وزیر نیرو برابر با ۳۷۴ مگاوات است که هرچند قابل توجه است، اما با پتانسیل بالای کشور به‌ویژه در شمال شرق، شمال غرب و سواحل جنوبی فاصله زیادی دارد.
فناوری توربین‌های شناور که چین توسعه داده، می‌تواند برای ایران فرصتی تاریخی باشد. سواحل عمیق دریای عمان و خلیج فارس ظرفیت بالایی برای نصب توربین‌های بادی دریایی دارند، اما زیرساخت ثابت در این مناطق پرهزینه است. واردات فناوری توربین‌های شناور چینی و بومی‌سازی آن در ایران، می‌تواند به جهشی بزرگ در تولید برق پاک و کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی منجر شود.
اگر ایران بتواند با همکاری‌های فناورانه، این فناوری را به سطح ملی بیاورد، نه تنها امنیت انرژی خود را تقویت می‌کند، بلکه می‌تواند در آینده به صادرکننده برق بادی در منطقه تبدیل شود.
