در این ۲۳ سال، سه دولت سرکار آمده است و هیچکدام نتوانستند یک ورزشگاه برای تهران بسازند. عجیب نیست؟ حالا دوباره بعد از این همه سال شاهد تکرار همان سناریوی سال ۸۰ هستیم.
نه تنها ورزشگاهی ساخته نشده بلکه اصلیترین استادیوم ورزشی کشور هم در حال نابودی است. نکته دیگر این است که به دلایلی که نمیدانم البته از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان، میدانم؛ در استادیومی مثل ورزشگاه دستگردی که چمن بسیار عالی هم دارد، بازی این دو تیم برگزار نمیشود. یادمان نرفته در سال ۸۳، تیم پاس تهران که الان وجود خارجی ندارد در این ورزشگاه با حضور تماشاگر قهرمان لیگ شد و حتی مسابقات آسیایی خود را هم در همین دستگردی برگزار کرد اما حالا نمیشود که نمیشود.
از آن سو همسایگان ایران، به سرعت در حال پیشرفت فوتبالی در همه زمینهها هستند. قطر یک جام جهانی باشکوه را برگزار کرد. عربستان قرار است در سال ۲۰۳۴، جام جهانی فوتبال را برگزار کند. در حال حاضر هم شاهد هستیم که فوتبالیستهای سرشناس جهان راهی لیگ این کشور شدهاند و نام فوتبال عربستان را سر زبانها انداختهاند.
نه تنها آنها بلکه شاهد رشد روزافزون فوتبال در ازبکستان و تاجیکستان هم هستیم و دیری نخواهد گذشت که آنها هم از ما عبور کنند. دردآور است که عراق و ازبکستان در المپیک پاریس حضور داشتند و ما نه.
آنها در حال صعود عجیب و غریب هستند و ما همچنان در حال درجا زدن، اگر نگوییم به عقب برگشتن. به قول مرحوم ناصر حجازی «فوتبال ایران فقط در شمارههای پشت پیراهن حرفهای شده است».
احتمالاً ۲۳ سال بعد، اگر زنده باشم و همچنان مشغول نوشتن، یکی از سوژههایم بازسازی ورزشگاه آزادی و رفتن دو تیم استقلال و پرسپولیس به استادیومی دیگر خواهد بود.
بعد از این همه سال و در حالت عادی، باید دو تیم آبی و قرمز پایتخت، هر کدام یک ورزشگاه ۵۰ هزار نفری برای خود میداشتند. در باقی شهرها هم ورزشگاههایی مثل آنچه در مشهد و اهواز ساخته شد، احداث میشد. اسم مشهد آمد و یادم افتاد به دلیل سیاستهای متفاوت این شهر نسبت به باقی شهرهای ایران، ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد قابل استفاده نیست و این هم از عجایب کشور است. کاش حداقل این هزینه در شهری به غیر از مشهد انجام میشد تا مردم میتوانستند از این سرمایه ملی استفاده کنند.
منبع: عصر ایران
