وی مدرس دانشگاه آزاداسلامی واحد خمینی شهر در رشته مددکاری اجتماعی و اولین بانوی معلول در استان اصفهان است که به عنوان مربی والیبال نشسته موفق به کسب کارت مربیگری درجه ۳ شده است.
این مادر توانمند، مددکار نمونه کشور در سال ۱۳۹۷ و محقق و پژوهشگر برتر در پنج دوره کنگره بین‌المللی دانش اعتیاد در محل دانشگاه علوم پزشکی ایران از سال ۹۴ تا ۹۹ و همچنین موسس کلینیک مددکاری و خادمیار حضرت رضا (ع) است و اکنون در اداره بهزیستی شهرستان فلاورجان، کارشناس مناسب سازی است و از آنجا که خود با مشکلات معلولان دست به گریبان است بهتر می‌تواند در این شغل خدمت کند.
او قیاس وضعیت اجتماعی و رفاهی زنان معلول در سایر کشورهای توسعه یافته با معلولان در کشور را دارای فاصله می‌داند و معتقد است؛ وضعیت ما حتی با کشورهای در حال توسعه و همسایه هم فاصله بسیار زیادی دارد.
مجیدی اما این فاصله را در اجرایی نشدن مصوبات قانونی و ضمانت اجرایی قاطعانه آنها می‌داند و بدون هیچ چشم‌پوشی می‌گوید: ضعیف عمل کرده‌ایم! به همین دلیل معلولان در سال ۱۴۰۲ هنوز از ابتدایی‌ترین حقوق خود بی‌بهره هستند.
آنچه وضعیت ما را با دیگر کشورها برابر کرده است تنها درخصوص تصویب قوانین، نوشتن متن‌ها و گفتار زیبا در مورد توانخواهان و معلولین است و به دنبال همین کم‌کاری‌ها؛ ابتدایی‌ترین مسائل معلولان شامل مناسب‌سازی شهر، فراهم کردن شرایط فرهنگی، علمی، خانوادگی، تفریحی و ازدواج معلولان با کمبودها مواجه است و فرد معلول نمی‌تواند از امکانات بهره‌ای داشته باشد و اگر هم امکاناتی است، بسیار ناچیز است.
این محقق و پژوهشگر برتر، تصویب قوانین متعدد در تاکید و ضرورت انجام مناسب‌سازی به ویژه در دو دهه گذشته در کشور را اگرچه ضروری دانسته اما می‌گوید: اما نکته قابل تأمل این است که برخلاف این قوانین متعددی که در زمینه ضرورت و الزام مناسب‌سازی وجود دارد کمتر شاهد اقدام‌های عملی و اجرایی دستگاه‌های مربوطه در این زمینه هستیم و اقدام های اجرایی هم محدود، ناکافی و بعضا غیراستاندار است.
او معتقد است؛ باید به جای کارشناسانی که از نظر جسمی در سلامت هستند از افراد توانخواه که در این زمینه تحصیلات، تخصص و تجربیات کاربردی دارند استفاده کرد تا شاهد تحولات چشمگیر و موفقیت‌‌های بیشتری در حوزه حمایت از معلولان باشیم چرا که افراد متخصص توانخواه بسیار بهتر از سایر افراد می‌توانند مشکلات و کاستی‌های جامعه معلولان را درک، پیگیری و برطرف کنند. لذا؛ تا زمانی که جامعه معلولان خود از حقوق واقعی خود بی‌اطلاع باشند نواقص زندگی آنان نیز شناسایی نمی‌شود و به طبع در راستای حل مشکلات آنها نیز اقدامات موثر و کاربردی صورت نمی‌گیرد.
