هنوز از خاطر بسیاری از ایرانیان نرفته است که در سیستم قبلی، انتخابات فرمایشی و صوری و هم از پیش تعیین شده برگزار میشد و مردم نقشی از تعیین مسوولان نداشتند. روستای ما روستای بزرگ و پرجمعیتی بود که سیستم سیاسی کشور، هرگز صندوق رایی برای برگزاری انتخابات به آن روستا ارسال نکرد.
کدخدای روستا مردم را صدا کرده، شناسنامههای آنها را میگرفت و به مرکز بخش میبرد و با هماهنگی فرماندار و فرماندهی ژاندارمری مشخص میشد آرا باید به نفع چه فردی و جریانی به صندوق انداخته شود.
پس از پایان رایگیری صوری، مُهر به شناسنامهها میخورد و نهایتا کدخدا شباهنگام با همان اسبی که صبح از روستا رفته بود به روستا بازمیگشت و شناسنامهها را به صاحبان آنها باز میگرداند. یعنی روستایی با ۳۰۰ خانوار و بیش از هزار و اندی جمعیت برای سیستم سیاسی وقت از چنان ارزش و اهمیتی برخوردار نبود که یک صندوق رای به آنجا ارسال شود.
این روند پس از انقلاب ناگهان تغییر کرد و دنیای جدیدی شکل گرفت. براساس دیدگاه فقهی و نظریات حکومتی امام (ره)، انتخابات به اساس پیگیری امور و شکلگیری تمامی ساختار حکومت بدل شد. طی ۱۳ ماه از ابتدای انقلاب تا پایان سال ۵۸، پنج انتخابات برگزار شد. رفراندوم جمهوری اسلامی، مجلس خبرگان قانون اساسی، انتخابات ریاستجمهوری، انتخابات مجلس شورای اسلامی و نهایتا رفراندوم قانون اساسی؛ این پنج انتخابات باشکوه را شکل دادند.
۲ گروهی که نسبت به برگزاری انتخابات نقد داشتند
البته این رویکرد نسبت به انتخابات حتی مورد نقد روشنفکران تحصیلکرده و باسواد قرار میگرفت،به گونهای که این افراد میگفتند: «چه خبر است؟ چرا این اندازه انتخابات برگزار میکنید؟» روز پنجشنبه من خدمت آقای مهدی کروبی بودم، ایشان نقل میکردند و میگفتند در سالهای ابتدایی انقلاب برخی روشنفکران کراوات زده، پیپ بر لب، اهل قلم و تحقیق و دانشگاه (خطاب به آقای کروبی) میگفتند: «به امام (ره) سلام برسانید و به ایشان بگویید، چه خبرتان است، حداقل ۱۰سال باید حکومت داشته باشید و بعد از محکم شدن پایههای حکومت باید انتخابات برگزار کنید!
سال اول نه سلامی و نه علیکی، این تعداد انتخابات برگزار کردهاید؟» بنابراین رویکرد امام (ره) در برگزاری انتخابات حتی مورد ایراد روشنفکران وقت هم بود. اما آوردگاههای انتخاباتی یکی زیباتر از دیگری و باشکوهتر از قبل با صحنههای زیبا برگزار شدند. به نظرم لازم است برخی خاطرهها ثبت شوند؛ امام (ره) به عنوان رهبر انقلاب در اوج محبوبیت و اقتدار، برادری داشتند به نام آقای پسندیده. فردی که پس از فوت پدر امام (ره) حالت سرپرستی کل خانواده و نقش پدری را برای امام داشتند و امام (ره) تا پایان عمر، ارزش بسیاری برای ایشان قائل بودند. در این شرایط و در سالهای ابتدایی انقلاب انتخابات مجلس در خمین برگزار میشود. خواهرزاده امام(ره) هم در انتخابات حاضر هستند. رقیبش یک معلم ساده و بی نام و نشان است.
انتخابات برگزار میشود و مردم به رقیب خواهرزاده امام (ره) رای میدهند. برخی از بزرگان شهر خمین، نامهای به امام مینویسند که این نتایج در اثر جوسازی، دخالت و اطلاعات نادرست شکل گرفته است. در ادامه هم از امام (ره) میخواهند که دخالت کرده و انتخابات را باطل اعلام کنند. امام (ره) اما واکنش جالبی نشان میدهند که بسیار آموزنده است؛ افراد معترض را صدا کرده و به آنها میگوید، «انتخاباتی زیباتر از این دیدهاید؟ صحنهای زیباتر از این دیدهاید؟ خواهرزاده من کاندیدا شده است، مردم به فرد دیگری رای دادهاند! چرا باید این صحنه زیبا را بههم زد؟
کاری به قانون ندارم که میشود انتخابات را بههم زد یا نه؟ تصویری به این زیبایی و انتخاباتی به این جذابیت را چرا باید تغییر داد؟» از این نوع رویکردها الی ماشاءالله در سالهای ابتدایی انقلاب وجود داشت. اینگونه بود که انتخابات به پایه اصلی نظام سیاسی کشور بدل شد. مشارکتهای ۹۸درصد، ۹۰درصد، ۸۶درصد، ۸۵درصدی و… ماحصل این رویکرد بودند. به عبارت روشنتر، آنچه امنیت، تمامیت ارضی و کیان کشورمان را حفظ کرد، تصاویر زیبایی از مشارکتهای مردم در انتخابات بود که بهطور مستمر به جهان مخابره میشد. افکار عمومی جهان میدیدند، نظامی متکی به مردم در ایران در صحنه حضور دارد و قدرتها میدانستند اگر بخواهند قدمی بردارند یا خدشهای به کشور وارد سازند، کل مردم در صحنهاند./اعتماد
